DANS

Zelf heb ik altijd een grote aantrekkingskracht gevoeld met dans of beweging als uitdrukkingsvorm, uiteraard valt daar dan natuurlijk ook de mime of pantomime kunst onder. Als heel klein jongetje mocht ik 2x per week meedoen aan volksdansen bij Camping Arnhem. Een Joegoslavisch ep-tje draaide ik helemaal stuk. Mijn rede om op 18 jarige leeftijd met rugzak en gitaar naar Joegoslavië te willen gaan was hun dansmuziek in combinatie met samenzang. Het werd een hele bijzondere reis met veel avontuur en met de terugtocht mijn eerste bezoek aan de stad Rome. Toen ik naar de kunstacademie in Enschede zat, wilde ik op volksdansen gaan en leerde ik als enige andere jongen mijn vriend Ben Kleikamp kennen. Als mogelijke eindexamen gecommitteerde werd ik door docenten gewezen op choreograaf Hans van Manen, bij wie ik ben met mijn werk op bezoek ben gegaan. Ja hij had het mij toe willen zeggen, maar helaas hadden we een datum gekozen waarop de school niet gesloten was.

In dans wilde ik me zelfs nog meer bekwamen in de tapdans. Dit was na mijn kennismaking met Fred, die choreograaf bij opera Forum was. Hij was de bewegingscoach geweest voor "De revue voor minderheden" van regisseur Godfried Beumers voor wie ik samen met medestudent Richard Polle het decor had ontworpen.  De bewegings repitities waar Richard en ik als het decor team, ook aan deelnamen werden gehouden in het prachtige gebouw van stichting De Keverij, waar Godfried toen deel van uit maakte.  Het was een sociale stichting die onderdak en begeleiding bood aan kinderen met opgroeiings problemen in hun thuissituatie. Zelf heb ik een tijdje aan die stichting deelgenomen en in dat mooie gebouw De Keverij gewoond. Doordat de stichting op een gegeven moment voornamelijk uit studenten bestond was de huur moeilijk op te brengen en ben ik antikraak in een goedkoop pand gaan wonen. Nam daarbij nog wel de jongere Romy van Ooien met me mee, een jongere  vrouw die om bepaalde redenen niet meer bij haar ouders kon wonen. later werd Romy nog even een bekend zangeres bij 2unlimited. 

Met mijn grote belangstelling in combinatie vormen in de kunst, had ik voor mijn vertrek naar Enschede ook een jaar aan het oriëntatie jaar van de Amsterdamse kleinkunst academievdie toen nog aan de Lindengracht zat. Na dat oriëntatie jaar nam ik deel aan een groep van vrienden en oudleerlingen van de kleinkunst academie en genoot ik jaarlijks 2x per jaar van eindpresentaties waar ik voor uitgenodigd werd.vDeze voorstellingen bezocht ik altijd heel graag.

Met Enschedese studenten huurden wij toen ook  voor een klein bedrag ook nog een klein kamertje in een oud Amsterdams ziekenhuis, het zogeheten Wilhelmina Gasthuis ziekenhuis, toevallig genoeg in het gebouw waar mijn eigen moeder nog geboren was. Ook dat kamertje huurden we als antikraak.

Het toeval wilde eens dat ik weer naar een voorstelling op de Lindengracht wilde gaan en het kamertje op het WG terrein al had gereserveerd. Om van Enschede naar Amsterdam te komen lifte ik vaak. Maar toen dus op een keer stopte er een grote bus voor mij, met daarin een compleet danstheater die educatieve lessen door het hele land gaven. Het was gelijk een heel leuk contact en voordat ik het wist was Ik al in Amsterdam.

Die avond ging ik dus naar de kleinkunst academie. Maar voordat ik er heenging wilde ik nog even een patatje halen bij de snackbar ergens in de Jordaan. Hier kwam ik dus opnieuw de man tegen die mij al eerder die dag een lift had gegeven. In die snackbar ontstond dus een gesprek tussen ons om met elkaar samen te gaan werken. Ik dus voor het danstheater als de decorontwerper. Choreograaf Marcel Horst huis had een heel bijzonder idee bedacht waar ik graag aan mee wilde werken.

Vele jaren later kom ik de Filippijnen tegen en kijk ik naar hun dans. Ik ontdekte een bijzondere dans met bamboe stokken

 

 

DANCE

I myself have always felt a great attraction with dance or movement as a form of expression, of course this also includes mime or pantomime art. As a very small boy I was allowed to participate in folk dances at Camping Arnhem twice a week. I completely destroyed a Yugoslav EP. My reason for wanting to go to Yugoslavia at the age of 18 with a backpack and guitar was their dance music in combination with singing together. It turned out to be a very special journey with a lot of adventure and with the return trip my first visit to the city of Rome. When I was at the art academy in Enschede, I wanted to go to folk dances and as the only other boy I got to know my friend Ben Kleikamp. As a possible final exam commissioner, teachers pointed me to choreographer Hans van Manen, whom I visited with my work. Yes, he would have promised me, but unfortunately we had chosen a date when the school was not closed.

In dance, I wanted to become even more proficient in tap dance. This was after my introduction to Fred, who was a choreographer at opera Forum. He had been the exercise coach for "The Revue for Minorities" by director Godfried Beumers, for whom I had designed the set together with fellow student Richard Polle. The movement rehearsals in which Richard and I, as the set team, also participated, were held in the beautiful building of the De Keverij foundation, of which Godfried was a part at the time. It was a social foundation that offered shelter and guidance to children with growing up problems in their home situation. I myself participated in that foundation for a while and lived in that beautiful building De Keverij. Because at one point the foundation mainly consisted of students, it was difficult to pay the rent and I went to live in a cheap building in an anti-squat. I also took the younger Romy van Ooien with me, a younger woman who for certain reasons could no longer live with her parents. later Romy briefly became a well-known singer at 2unlimited.

With my great interest in combining forms in art, I also had a year at the orientation year of the Amsterdam cabaret academy, which was then still located on the Lindengracht, before my departure to Enschede. After that orientation year I took part in a group of friends and former pupils of the cabaret academy and I enjoyed final presentations twice a year to which I was invited. I always liked these performances very much.

We also rented a small room with Enschede students for a small amount in an old Amsterdam hospital, the so-called Wilhelmina Gasthuis hospital, coincidentally enough in the building where my own mother was still born. We also rented that room as an anti-squat.

It just so happened that I wanted to go to a performance on the Lindengracht again and had already reserved the room on the WG site. I often hitchhiked to get from Enschede to Amsterdam. But then one day a big bus pulled up in front of me, containing a complete dance theater giving educational classes all over the country. It was a very nice contact and before I knew it I was already in Amsterdam.

That evening I went to the cabaret academy. But before I went there I wanted to get some chips at the snack bar somewhere in the Jordaan. So here I again met the man who had given me a lift earlier that day. So in that snack bar a conversation started between us to start working together. So I for the dance theater as the set designer. Choreographer Marcel Horst Huis had come up with a very special idea that I wanted to work on.

Many years later I come across the Philippines and watch their dance. I discovered a special dance with bamboo sticks

Beweging zit in de mens, maar wil er in Nederland heel vaak niet uitkomen. Met plezier denk ik terug aan mijn oudere vriendin, een vrouw die zich niet schaamde om te gaan bewegen, ook al zat ze in een huis met mensen die dit allemaal niet gewend waren.

Movement is part of the human being, but very often does not want to get out of it in the Netherlands. I fondly remember my older friend, a woman who wasn't ashamed to move, even though she lived in a house with people who weren't used to all this.